സന്യാസിയായ പോൾ വിശുദ്ധ ജീവിതം നയിച്ചിരുന്ന ഒരാളായിരുന്നു. അന്യരുടെ ഹൃദയഗതങ്ങൾ ഗ്രഹിക്കാനുള്ള വരം അദ്ദേഹത്തിന് ലഭിച്ചിരുന്നു. ഞായറാഴ്ചകളിൽ സന്യാസിമാർ പരിശുദ്ധ കുർബാനയ്ക്ക് വരുമ്പോൾ പോൾ വാതിൽക്കൽ നിൽക്കുക പതിവായിരുന്നു. അതിൻ്റെ ഉദ്ദേശം ഏതെങ്കിലും സന്യാസിയുടെ ഉള്ളിൽ പാപം ഉണ്ടെങ്കിൽ, അത് ഹൃദയം കൊണ്ട് അറിഞ്ഞ് ആ സഹോദരനെ സ്വകാര്യമായി വിളിച്ച് അനുതപിക്കാൻ പ്രേരിപ്പിക്കാൻ വേണ്ടിയായിരുന്നു. ഒരിക്കൽ അദ്ദേഹം ഇപ്രകാരം ദേവാലയ വാതിൽക്കൽ നിൽക്കുമ്പോൾ ഒരു വ്യക്തി കുർബാനയ്ക്കായി വരുന്നതു കണ്ടു. അയാളുടെ രൂപഭാവങ്ങൾ ഇരുണ്ടതായി കാണപ്പെട്ടു. ഇരുവശങ്ങളിലും പിശാചുക്കളുടെ സാന്നിധ്യം വിശുദ്ധൻ കണ്ടു. കുറച്ചു ദൂരെയായി അയാളുടെ കാവൽ മാലാഖ ദുഃഖിതനായി അയാളെ അനുഗമിക്കുന്നതും ദർശിച്ചു. ഈ നിർഭാഗ്യ പാപിയുടെ അവസ്ഥ കണ്ടപ്പോൾ അദ്ദേഹം നെഞ്ചത്തടിച്ചു കരയാൻ തുടങ്ങി. സഹസന്യാസിമാർ, അദ്ദേഹത്തോട് പള്ളിയിൽ വന്നു പരിശുദ്ധ കുർബാനയിൽ പങ്കെടുക്കാൻ അപേക്ഷിച്ചെങ്കിലും അദ്ദേഹം കരച്ചിലും വിലാപവുമായി വാതിൽക്കൽ തന്നെ നില ഉറപ്പിച്ചു. കുർബാനയ്ക്കുശേഷം സന്യാസിമാർ പുറത്തേക്ക് വന്നപ്പോൾ, താൻ നേരത്തെ കണ്ട വ്യക്തിയെ ഉദ്യോഗത്തോടെ നിരീക്ഷിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ഇതാ അയാൾ പ്രസന്നമായ മുഖഭാവത്തോടെ സന്തുഷ്ടനായി തിരിച്ചുവരുന്നു. അയാളുടെ കാവൽ മാലാഖ കൂടെത്തന്നെയുണ്ട്. അപ്പോൾ അനുഗ്രഹീതനായ പോൾ ദൈവത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു; ദൈവത്തിൻ്റെ നന്മ എത്ര അവർണനീയം അവിടുത്തെ ദൈവിക കരുണ എത്ര !! അമേയം